KIZ VE ANNE

ayakkabıları büyüktü annemin
onlarda yorgun ayakları
                uyurdu
                gündüzün
uykuyu unuttuğunda gözleri.

oysa uyurken
onlar uykusuzdu kapı eşiğinde
savrulan suyun sesini
yağmurun dinmeyen şarkısını
sürülerin getirdiği akşamları dinlerdi.
ayakkabıları büyüktü annemin
küçükken onlarda yüzerdi
                              ayaklarım.

uzaklara götürürdü beni annem
                                      aklıyla
saçlarımı vermek isterdim rüzgâra
                 ardından soluksuz koşarken
ayakkabıları tökezletirdi yürüyüşümü
hüznün ilmekleri dokunurdu
                          düşlerimde.

yürüyüşüm eşitlendiğinde aklımla
anne olmuştum.



Ahmet ÖZER