KAPIDAKİ

hiç durmadan kapı çalıyor 
üçünde, beşinde, kalbinde gecenin. 
bir şiire oturmuşken, kendimi okurken 
bir kitap arasında, ya da sımsıcak 
bir deniz gibi sarmışken seni; 
tam da bir umutla barışabilmişken, 
kapı çalıyor hiç durmadan. 

ne zaman kaçıp gitsem pencerelerden, 
bir zil sesi geliyor ardımdan. ağrılar 
ve ağır silahlar dayanıyor göğsüme. 
saatler tutukluk ediyor, tekerleksiz 
bir korkuya takılıyor zaman. ne zaman 
bir çiçek cesedine yapışmış anne görsem 
gözlerinden yüreğim dökülüyor, 
kapılar çalıyor hiç durmadan. 

sakın açma sevgilim 
bu saatlerde hep 
askerlik çağım geliyor.






Devrim DİRLİKYAPAN