DELİ ŞARKISI

Gördüm, onları, gördüm,
Çatlak gözleri vardı
Kenevir sakalları
Geçtiler patikadan.

Çerden çöpten iki kol
Bir sırt kurumuş ottan.
Yaralı, delik-deşik, mafsalları ayrılmış
Savaştan çıkmış gibi
Geldiler uzaklardan.

Kulaklar üstünde yamrı-yumru bir şapka,
Bir de yeşil elbise kuzukulağı gibi;
İkiydi, üç oldular, gördüm on tanesinin
Dönüşünü ormandan.

Canımı alıverdi içlerinden birisi
Ve şimdi benim canım tıpkı bir çan gibidir
Onun cebinde çalan.

Derimi alıverdi derken başka bir adam
-Kimseye duyurmayın-
Farkı yoktur derimin
Pörsümüş bir davuldan.

Bu kaskatı toprağa
İplerle bağladılar beni ayaklarımdan;
Bana bakın, bana bakın
Kelimeyim artık ben.

Bir köylüdür bizleri çıplak toprağa çakan,
Çıktı geldi habersiz.
Onların hepsi ve ben, eski elbiseleriz
Alaya aldıkları küçücük çocukların,
İri kargalarla kuzgunları bekleyen.



		Émile VERHAEREN

		Çeviren: Ahmet NECDET