DELİ ŞARKISI
Gördüm, onları, gördüm, Çatlak gözleri vardı Kenevir sakalları Geçtiler patikadan. Çerden çöpten iki kol Bir sırt kurumuş ottan. Yaralı, delik-deşik, mafsalları ayrılmış Savaştan çıkmış gibi Geldiler uzaklardan. Kulaklar üstünde yamrı-yumru bir şapka, Bir de yeşil elbise kuzukulağı gibi; İkiydi, üç oldular, gördüm on tanesinin Dönüşünü ormandan. Canımı alıverdi içlerinden birisi Ve şimdi benim canım tıpkı bir çan gibidir Onun cebinde çalan. Derimi alıverdi derken başka bir adam -Kimseye duyurmayın- Farkı yoktur derimin Pörsümüş bir davuldan. Bu kaskatı toprağa İplerle bağladılar beni ayaklarımdan; Bana bakın, bana bakın Kelimeyim artık ben. Bir köylüdür bizleri çıplak toprağa çakan, Çıktı geldi habersiz. Onların hepsi ve ben, eski elbiseleriz Alaya aldıkları küçücük çocukların, İri kargalarla kuzgunları bekleyen. Émile VERHAEREN Çeviren: Ahmet NECDET