AŞEVİNDE
Gözlerine bakıyordum, bakıyordum ellerine. Parlamaktaydı gözlerin bir başka türlü. Ellerindeyse yeni bir kararlılık. Öyle çok şey veriyordun ki bana kendinden, bu yenilenmiş benliğinden, mutluluk duyuyordum, karnım acıktı. Çok az yiyorsun, diyecek oldum, dayanacak güç ister savaş. Bak ben nasıl ayakta kaldım hep boğuşmama karşın. Ama bakmadın, baktın mı yoksa? Sormadın sana en çok söylemek istediğimi. Adını bile anmadın o eski öykünün, bir şey söylemedin onun üstüne. Bense öyle kaptırmıştım ki kendimi yeni öyküne, zedelenmedi bundan seni dinlemenin tadı. Burdayız diyordu ayaklarınla baldırların bize özgü o eski dilde. Dediler: Yalnız mısınız? Evet, dedik, yalnızız birlikte, kaç kişi olursak olalım yalnızız yine.
Erik STINUS Çeviren : Murat ALPAR