YOKLUĞUN İKLİMİ
I Dünyanın bütün bulutları günah çıkardı Yerlerini tasam doldurdu Ve saçlarımın içinde üzgün düşüverince Pişmanlık duymayan elim Bir acının düğümüne bağlandım. II Saat unuttu kendini akşam olurken Anıdan yoksun Ağacı sessiz Denize doğru Unuttu kendini akşam olurken Kanat çırpmalardan yoksun Yüzü kımıltısız Denize doğru Akşam olurken Sevgiden yoksun Ağzı kararlı Denize doğru Ve ben içinde, kendime çektiğim durgunluğun. III Öğle sonrası Ve onun imparator yalnızlığı Ve rüzgârların sevecenliği Ve atılgan çekiciliği Hiçbir şey gelmiyor. Hiçbir şey gitmiyor. Bütün alınlar çıplak Ve duygu yerine bir duru cam. Odisseus ELİTİS Çeviren: Herkül MİLLAS