II
“Yaşadığın en büyük sevdanın arkasından,
Yüzüne gülüp geçerken birileri,
Birileri bir gülüşle, ömrünü sömürürken,
Bir gülüşe feda edecekken kendini,
Mutlu olamazsın diye haykırıyordu
Gençliğinin o bıkkın düşünceleri...
Hatırlarsın...
Hiç kimse engel olamaz derken yaşadığım sevgiye,
Ayaklarının altında ezip geçiyorlardı
Biriktirdiğin, dokunmaya kıyamadığın aşkını,
Yüzün çamur gibiydi, tanıyamadım,
Rastladığım en hüzünlü çamurdu yüzün,
Ucube fikirlerin arasında bulmaya çalışırken kendini,
Taze topladığın “mutluluk getiren” dedikleri çiçekler
Senden habersiz ellerinde solmuştu bile
Bile bile
Gecelerin en kara düşüncelerini taşırken günden güne
Fark etmesen de,
Kendi kendini öldürmek,
Kendini terk etmek gibi erken ölümler geziniyordu duvarlarında.
Tek bir şahit yokken yaşadıklarına ve
Çocuğunu kaybetmiş anne feryadıyla sarılırken kendi yüreğine
Boğazını sıkmaya başlayan yalnızlığın
En yakın arkadaşındı sana...
Adım yalnızlıktı...
Daha sen hayatım dediğin köprü altını görmeden
Sana tükenmez umutlar getiren dualar, çok uzaklara göç etmişti,
Lanetler, isyanlar, belalar yazmışken kör büyücüler
Boynundaki ömür muskasının içine,
Tutunacak tek bir desteğin yoktu,
Hatıralarının arasında...
Ömür dar geliyordu boynuna,
Çıkarıp atamıyordun.”
Korkma..., korkmuyorsun zaten...
III
Yüzüne sıcak iklimleri taşıyan bir mevsim süsü ver,
Geride bıraktığın tüm hatıralara dön sırtını, kaşısınlar,
Kader, keder diye yanıp, ömür-gönül diye yağdığın gözyaşlarını,
Kurumakta olan bir göle hediye et,
Sahipsiz kalan aşkını değil,
Senin aşkından mahrum kalanların düştükleri durumları düşün,
Pahalı şaraplarla
Nasıl gülüneceğini göster,
Çevrendeki minyatür sevdalılara,
Uzan kimsenin gelemeyeceği,
Sana özel, altın sahillere,
Bir yanında emrindeki güneş
Ödül deniz, şarkılar söylesin dalgalarıyla
Sana öldü demesinler,
Seni ölü görmemeliyim.
IV
Kimse yokken,
Herkes özenirken yaşamına
kendini
İntihar intihar yaklaşan ellerinle
Paylaş...
Umut Taydaş...
 
04.06.1998