POGROM - GİRİŞİK BENZEME
“umut biriktirene”
Ellerime sevda değdirmeden beklerken seni
kendi gözlerimi oyarken ellerimle, şiirlerimi yakarken, ölümü beklerken kısaca
cinlerin, iblislerin, daha kötüsü insanların arasında
her saniye biraz daha kaybolurken bendeki parmak izlerin
yerle bir oluyor yaşadığım şehir,
yerle bir oluyor yazmak istediğim şiir,
bir yer oluyor ellerin ve terkedip geride ne kalacaksa düşünmeden
avuçlarının arasına yerleşmek istiyorum, orada yaşamak bundan sonra.
Gözlerime göz baktırmadan beklerken seni
Katliamların, esaretlerin, fahişelerin içinde,
Yollarca uzakta, soğuğun
gözyaşlarımı daha dudağıma gelmeden dondurduğu bu yerde,
ihanetler sıralanmış gibi yağarken üzerime
sımsıkı sarılıyorum gözlerimin önünden gitmeyen kaçamak bakışlarına,
Sevda öldüren bir katil oluyor yaşadığım şehir,
Sığınak oluyor bana; yazmak istediğim şiir,
Girip sığınağın içine hiç çıkmadan orada seninle yaşamak istiyorum bundan sonra.
Yoksun...uzaksın...olmayacaksın...
Sevebilen bir yüreğim yokmuş gibi davranıp gizli saklı beklerken seni,
Yaşanabilecek en büyük acıları ard arda saplarken yüreğime,
Acıdan parçalandığını, kanayarak ağladığını bile bile,
Ayrılıkların, beklentilerin, umutların arasında,
Tescilli bedenlerden, kolay “seviyorum”lardan,
Otel odası gibi bölünmüş yüreklerden kaçarken
Uzaklığını hiç sindiremezken, unuttu mu beni diye düşünürken gizli gizli,
Nasıl da sıklaştı nefes alıp verme aralıklarım, duramıyorum, ahh,
Ayaklarımı, bileklerimi, yüreğimi zincirleyen bir gardiyan oluyor yaşadığım şehir,
İnan kurtuluşum, sarılabildiğim tek canlı oluyor yazmak istediğim şiir,
Sarılabildiğim tek canlı ölüyor, beni gömecek kimse yok olmasa bu şiir,
Ne kadar dibe insem de, tanınmamak için her şeyi yapsam da, bekliyorum işte,
Önemsemiyorsun, önem; sevmiyorsun... olsun.
Ayrılıktan güçsüzleşen bedenimi, tutup bir yatağa yatırırken,
Onu böyle görmeye dayanamayıp, damarlarına “sessiz ölüm”ü enjekte ederken ürkek,
Özlemlerin, iniltilerin, gözyaşlarının daha açıkçası,
Esaslıca yaşamasını istediğim bir insanın katiliyken, ölmek üzere olan birinin yanında
Yanımda olmayışın, beni anlamayışın, unutman, ulaşmaman
Asıl canımı alan.
Her saniye kaybolurken bendeki parmak izlerin,
İhanetler sıralanmış gibi yağarken üzerime,
Otel odası gibi bölünmüş yüreklerden kaçarken,
Sen giderken, ben giderken, gitmek için çok erken,
Uzansam sırtüstü, sana hiç uzanamam.
üstelik
Zehirlenmiş bir köpek gibi kıvranıyor yanımda hayat,
Zehirlemiş bir zabıta gibi gururla başımda dikiliyor yaşadığım şehir,
Biliyorum çok rahat ulaşabileceğim bir panzehir gibi
yakınımda duruyor yazmak istediğim şiir,
Pis zehir oluyor yokluğun ve tekrar, özledim diyeceğini hiç düşünmemeye direnerek
Ahh...
 
Umut “The Cyrano“ TAYDAŞ
“sen bana “Mİ” gibi okşayabilir misin ?”
17.01.1999 – 15:27
“şiir bir defada bitmeli – 2”