ZAYİİ KIRK SANİYE

İshakyolu Kancalı

Döl yurdu olmuş yüzü, ahşa süngün, mihraba küsmüş
ormanı hayvan basmış, ölüler yerinde saydam
benleri kırık kırık.
cinnete minibüs kaldırıyor dakika başı
hissiyatı farelere kemirtmiş, 
sarılmaktan anlamıyor hiç bile,
unutmuş.

çare asfaltında dene'ydim ben,
şöyle böyle molaydım, 
kafayı dağıtır, sineye yatardım,
o zamanlar saçlarımı yana tarardım.
demirdöven isyandım, duvarüstü kalburdum,
değişmedim hiç,
gelene geçene alın beni demedim,
hep aynı gibi molaydım,
keşke son durak olaydım.

imdi asap delişmen zira,
tahammül sıfır, gönül salamura, her söz muşta,
"beyim" yolları tıkalı gördüm,
izzet, ikram ütopya,
zülüfü beyaza bırakmış
ilk defa bas bas bağırıyor,
ilk defa başkaldırıyor,
yaşlandım diyor : hayat sahibi olmuş
sahibi hayat olmuş, bilmez,
ben ıskarta.

başka olur sandıydım bu hayatı,
aşkla olur umduydum.
yemedi.
vurmaya gidiyorum şimdi
viran etmek için tüm inandıklarımı.

	09.20.2002 - 09:40





Umut TAYDAŞ