İPEK BİR MENDİL
Bir ipek mendili olmadı hiç yakasına takılan bir karanfil yatağında gül yaprakları. Tam öğrenirken şehrin çıkmaz sokaklarını dükkân adlarını, güleryüzlü satıcıları -Çünkü ürkekti ve çatık kaşlardan kekelerdi hemen - tam öğrenirken bir şehri... Her yolculuğa umut ve hüzünle başlardı kocaman saksılarda taşırdı kirazlarını nazarlıklar asardı dallarına, yumurta kabukları paslı anahtarlar, önceki evin bırakılmışlığı isli baca, çatlamış fayans, her şey her şey bir ipek mendil özlemenin tadında. Yeni komşular benimserdi severek gülümsemeyi taş balkonları süslerdi renk renk bıkmadan silip parlatırdı eski pirinç mangalları bir ipek mendil özlemenin tadını ekleyerek reçeller kaynatırdı sağaltım günlerinde. Şiir yazmak ister de ağlardı her bahar -Çünkü aşklar yanılgıyla gelirdi ipek bir mendildi bütün dileği oysa - ipek bir mendil için taramak saçlarını. Bir ipek mendili olmadı hiç ne de yatağında gül yaprakları.
Zerrin TAŞPINAR